Luftschutz Deckungsgraben (Szczeliny Przeciwlotnicze) powstały poprzez ewolucję rowów strzeleckich pierwszej wojny światowej na skutek pojawienia się lotnictwa. Pierwsze schrony tego rodzaju zbudowano w Niemczech już w latach 1933 – 1934, we Wrocławiu pierwsze stałe szczeliny przeciwlotnicze pojawiły się w latach 1935 – 1936. Początkowo, do roku mniej więcej 1938, budowano we Wrocławiu wyłącznie szczeliny o monolitycznej, betonowej lub żelbetowej konstrukcji. Po wybuchu wojny zaczęto wznosić konstrukcje o ceglanych ścianach i betonowym stropie, bądź w całości zbudowane z cegły.

W okresie od 1940 do 1943 roku nie budowano szczelin przeciwlotniczych. W 1943 roku w związku z nasilającymi się atakami alianckiego lotnictwa, opracowano oraz nakazano wznoszenie prefabrykowanych szczeliny przeciwlotnicze. Pogarszająca się sytuacja wymusiła w 1944 roku dalsze uproszczenie konstrukcji tego rodzaju schronów.

Do 1944 roku, nie zalecano budowy odkrytych szczelin przeciwlotniczych, tj. rowów o odpowiednim profilu i narysie, pozbawionych jednak ochronnego stropu. Sytuacja miast przyfrontowych, wymagała jednak wprowadzenia także tego rodzaju ukryć, nazwanych LS-Splittergraben.

Szczeliny przeciwlotnicze budowane w pierwszym okresie (do roku 1940) posiadały z reguły przedsionek, śluzę gazoszczelną, przedział ochronny oraz nisze sanitarną. Przedział ochronny wyposażony był w składane ławki oraz instalację wentylacyjną, nierzadko wyposażoną w ręczne filtrowentylatory. Każda szczelina budowana w tym okresie posiadała dwa wejścia, lub wejście i wyjście ewakuacyjne. Wyposażenie szczelin ulegało stopniowemu upraszczaniu. W 1944 roku szczeliny prefabrykowane o możliwie jak najmniej skomplikowanej konstrukcji posiadały już tylko śluzy gazoszczelne i przedziały ochronne wyposażone w grawitacyjną wentylację i proste składane ławki.

Pewna cześć szczelin przeciwlotniczych, była modernizowana i wykorzystywana po II Wojnie Światowej.