W istniejącej literaturze przyjęło się podział obiektów fortecznych we Wrocławiu na Infanterie Raume (I.R.), Infanterie Stellungen (I.St.), Unterstande (U.) oraz jazy forteczne – Stauwehre (St.W).
Już ten wstępny podział jest obarczony pewnym błędem, ponieważ Infanterie Stellung jest czymś innym niż Infanterie Stuzpunkt. Otóż, np. Wolffsberg Stellung w Twierdzy Metz, jest zespołem fortyfikacji półstałych, rozciągniętym na znacznym obszarze, wyposażonym w liczne pancerne stanowiska obserwacyjne artylerii i piechoty. Mimo swego linearnego charakteru posiada też dość znaczną głębokość. Natomiast wrocławskie Infanterie Stutzpunkt, mimo pewnego rozproszenia swoich urządzeń bojowych są właściwie skupionymi punktami oporu, stanowiącymi stałe węzły obrony w przygotowywanych doraźnie w wypadku mobilizacji pozycjach polowych. Polska literatura fortyfikacyjna określa takie obiekty mianem fortów piechoty. Ponadto, wszelkie zachowane źródła historyczne rozwijają skrót I.St, jako Infanterie Stuzpunkt.
Infanterie Raume – Schrony piechoty. Pierwszych 19 schronów piechoty zostało zbudowanych w latach 1891-1901. Ich zadanie bojowe polegało na daniu schronienia piechocie, której pozycje osłaniały znajdujące się w zapolu schronów baterie artyleryjskie. Każdy fort – punkt oporu piechoty, posiada w swoim obrębie schron piechoty, ale… nie każdy schron piechoty, jest punktem oporu. W czasie pokoju większość znajdujących się we Wrocławiu schronów piechoty służyło jako magazyny.
Unterstande – Schrony mobilizacyjne. Zostały wzniesiona w 1914 roku, z analogicznym zadaniem jak budowane w czasie pokoju schrony piechoty.
Stauwehre – Jazy forteczne. Mimo ich niepozornego wyglądu były to właściwie decydujące dla obronności twierdzy urządzenia, pozwalające na wytworzenie przed dużymi połaciami frontu twierdzy potężnych przeszkód wodnych.
Kwestia numeracji
W roku 1903, mimo trwającego planowania wojennej rozbudowy twierdzy, stosowano następujące nazewnictwo:
Werk 1 (Zimpel), Werk 2 (Cawallen), Werk 3 (Friedewalde), Werk 4 (Schottwitz), Werk 5 (Bischwitz), Werk 6 (Pohlanowitz), Werk 7 (Lilienthal), Werk 8 (Haferberg), Werk 9 (Liepe), Werk S (Schwedenschanze unten), Werk Sa (Schwedenschanze oben), Werk 10 (Poepelwitz), Werk Kl. Gandau, Werk 11 (Kl. Mochbern), Werk 12 (Gr. Mochbern), Werk 13 (Graebschen), Werk 14 (Kleinburg), Werk 15 (Krietern), Werk 20 (Brockau). Dzieła (Werke) 16 – 19 oraz 21 miały powstać w wypadku mobilizacji i nie posiadały nazw.
Kompletne nazewnictwo obiektów twierdzy w latach pierwszej wojny światowej nie jest znane. Fortyfikacja Wrocław, w 1920 roku przedstawiła jednak aliantom mapę twierdzy, z oznaczeniami obiektów, których konsekwentnie używano we wszystkich wytworzonych wówczas dokumentach.
Były to następujące oznaczenia:
Infanterie Raume (I.R.) 1,2,3,9,S,Sa,10,10a,11,12,13,14,15,20.
Infanterie Stutzpunkte (I.St.) 4,5,6,7,8,8a,15a,15b,16,17,18,18a,19,21,22,23
Unterstande (U.) 1-10.
Jazy forteczne oznaczono natomiast cyframi rzymskimi od I do XII.
W czasie oblężenia Wrocławia w 1945 roku, używano w rozkazach na określenie wszystkich obiektów kubaturowych słowa Bunker, obiekty miały ciągłą numerację od 1 do ponad 40. Używano także określenia Infanterie-Werk, w zasadzie nieadekwatnego do wrocławskich umocnień, ponieważ dzieło określane jako Infanterie Werk, z reguły posiadało znacznie wyższą odporność na szturm, dzięki wykorzystaniu fosy przestrzeliwanej z kaponier przeciwskarpowych. Było też regułą dla tego typu obiektów posiadanie pancernych stanowisk obserwacyjnych i licznych stanowisk ciężkiej broni maszynowej oraz czasami komunikacji podziemnej.
W literaturze dotyczącej fortyfikacji Wrocławia spotykamy się z następującym nazewnictwem:
Infanterie Raum (I.R.-) 1,2,S,Sa,10,10a,11,14,20
Infanterie Stellungen (I.St.- ) 3,4,5,6,7,8,8a,9,12,13,15,15a,15b,16,17,18,18a,19,21,22,23,e
Unterstand (U.-) 1-10
Stauwehr (St.W.-) oznaczone cyframi rzymskimi od I do XII.
Numeracja ta posiada słabe strony, przede wszystkim nie jest argumentowana źródłami historycznymi. Uznano że schrony piechoty, które posiadają nową betonową fasadę (płaszcz), są elementami punktów oporu piechoty. Koncepcja ta ma jednak wadę, ponieważ I.R.S, I.R.Sa, oraz I.R. 14 również posiadają przebudowane fasady, a nie zostały określone jako I.St. Mimo że np. I.R.13 i 14 są do siebie bliźniaczo podobne, na dodatek I.R. 14 posiada w szyi staw, oraz ziemny szaniec w okół schronu….
Ciekawostki
W miejscowości Ślęza istniał schron amunicyjny (Munitions Raum, M.R.), normalnie schrony tego typu powinny znajdować się kilkaset metrów za linią fortów. Ten jest jednak wysunięty sporo przed I.St. 16. Stało się tak dlatego że w miejscowości Ślęza znajduje się spore wzniesienie, którego utrzymanie byłoby dla obrońców twierdzy istotnym zadaniem. Prawdopodobnie w 1914 roku wzgórze i część miejscowości umocniono fortyfikacjami polowymi.
Między Psim Polem a Kiełczowem według jednego z dokumentów miał znajdować się I.St. e. Dzieło to jest wymienione tylko w jednym źródle i nie widać go na żadnym planie ani zdjęciu lotniczym. Prawdopodobnie przez przypadek opisano w ten sposób znajdujące się nieopodal schrony U. 9 i 10. Jest to bardzo prawdopodobne zważywszy że hipotetyczny I.St.e miał posiadać schrony zbudowane na blasze falistej profilu H, dwu i trójkomorowy, akurat takie same jak U.9 i 10.